Å leve litt som Carrie Bradshaw...
Tenk då,
å ha den garderoben,
kunna gå med 10 cm høge hælar,
heile tida....
Når det toppar seg i heimen med rot,
skitne støvlar,
våte regnkle,
Lego,
sokkar,
bøker og blad,
sand,
smular,
glas og skåler
PÅ PLASSAR DEI IKKJE HØYRER HEIME
Ja, då er draumen ein eigen leilighet eg kunne ha
rømt til ein dag og to i veka,
bare vore meg,
ingen som rota eller skitna til,
der alt var på stell.
Medan eg trenar ser eg på "Sex in the city",
to episodar i slengen.
Eg drøymer meg vekk til designkle og høge hælar....
No har eg sett alle, begge filmane og....
Har kjent på gledene og sorgene til Carrie,
fulgt ho gjennom mange kjærleiksforhold,
hennar store kjærleik Big,
bli forlatt ved alteret,
kjærleikssorga,
finne tilbake til han,
og faktisk få han!
Åhhhh
Men og frustrasjonen og "tomheten" ved å bare vere "dei to".
To vaksne, utan born,
i ei perfekt leilighet,
med designkle og høge hælar....
Kva no?
Ei eiga leilighet å "rømme til" når det vert "for tøft" i forholdet mellom dei to...
Vil eg bytta?
Nei, eg vil jo ikkje da.
Eg har ein mann som elskar meg,
to små som ikkje kjenner ei betre mamma,
eit fint hus med praktiske løysingar,
eg har støvsugar og vaskemaskin.
Eg får jo vondt i beino når eg går i 4 cm høge hælar,
og trives jo best i joggebuksa og strikkasokkar.
Av og til er huset reint og ryddig, og eg får ein time åleine...
Då saknar eg jo fort det daglege,
dei som er rundt meg.
Eg tåler jo litt rot og sånt,
men draumen er der.
For er ikkje graset alltid grønare på andre sida?
Carpe Diem.
